vervolg michel houellebecq

Er zijn goede momenten. Zo is er zijn hondje. Afgelopen jaar was ik bij een tentoonstelling van m h in parijs
en al op het affiche staat zijn onafscheidelijke hondje. In de expositie hangt zelfs de tekst ‘the dog is a loving machine’

Daarnaast is er ook een idealist met kleiner en grootse vergezichten, een glimp van een andere wereld:

‘Niettemin kan elk individu een soort van koude revolutie ontketenen door even buiten de informatief-publicitaire stroom te gaan staan. Dat is heel gemakkelijk, het is zelfs nog nooit zo eenvoudig geweest als nu om je ten opzichte van de wereld in een esthetische positie te plaatsen: je hoeft alleen maar een pauze in te lassen, de radio uit te doen, de televisie af te zetten, niets meer te kopen, niets meer te willen kopen. Je hoeft alleen maar niet meer mee te doen…’
En al is hij soms negatief over 1968, hij heeft het net niet bewust meegemaakt, hij is van 1958, toch schrijft hij er ook over: : ‘Onze held had altijd genoten van die momenten dat alles stil ligt. Het systeem begeeft het even. Je denkt na over je lot als mens. Ineens ontwaar je iets van de eeuwigheid. Van mensen die´68 hadden meegemaakt, had ik gehoord dat ze die tijd (‘cette epoque’) zo heerlijk hadden gevonden. Iedereen praatte met elkaar (‘dans la rue’), alles leek mogelijk. Dat geloofde ik graag. Anderen vertelden me dat de treinen niet reden en dat er geen benzine was. Die mensen begreep ik ook. Toch hadden al die herinneringen iets gemeen. Een paar magische dagen lang was de machine van een onderdrukkend apparaat stilgevallen.’

28 augustus 2003, 11 uur in de ochtend:
Het begint er weer aardig op te lijken, Fred, het leven komt weer op gang, hier.
Veel regen vandaag , Miles Davis . (…) nog wat fragmenten uit Michel Houellebecq's 'elementaire deeltjes':
'Op het moment dat het vliegtuig het wolkendek naderde dat zich eindeloos uitstrekte onder de ongrijpbare hemel, overviel hem het gevoel dat zijn hele leven onafwendbaar op dat ene moment gericht was. Nog een paar seconden lang was er slechts die onmetelijke koepel van het hemelblauw en een onmetelijke, golvende vlakte waarin verbindend wit en mat wit elkaar afwisselden. Toen drongen ze door in een beweeglijke grijze tussenzone, waar de waarnemingen confuus waren. Daarbeneden, in de mensenwereld, waren grasvlaktes, dieren en bomen; alles was groen, vochtig en oneindig gedetailleerd.'(…) 'De zon brak nu helemaal door de wolken en vormde een volmaakt witte cirkel; het hele meer werd zichtbaar, badend in het licht.

Aan de horizon lagen de ketens van de Twelve Bens Mountains opgestapeld in een gamma van aflopende grijstinten, als de vliesjes van een droom. Ze zwegen. Toen we Galway binnen reden doorbrak Walcott de stilte: “Ik ben atheïst gebleven, maar ik kan bijzonder goed begrijpen dat ze hier katholiek zijn. Dit land heeft iets heel bijzonders. Alles trilt voortdurend, zowel het gras van de vlakten als het oppervlak van het water, alles lijkt op een bepaalde aanwezigheid te duiden. Het licht is beweeglijk en zacht, het is als een materie die onophoudelijk verandert. U zult het wel zien. En ook de lucht leeft.”

zaterdag 5 augustus 2004 , bijna 3 uur 's ochtends , Passau, Pension Vicus
Michel Houellebecq is weer ongelofelijk interessant; het gaat over de liefde, over de huid en de aanraking, de vrouw en de hond, onze maatschappij, de verre toekomst, over de dood en de onsterfelijkheid.
Hij schrijft:
'Niets evenaart de zoetheid van de slaap wanneer die plaatsvindt in aanwezigheid van het wezen dat je liefhebt.'

De liefde, in plaats van de competitie, de strijd en het lijden als leidend beginsel.
--
Ik start dit najaar met een aantal bevriende kunstenaars en met een school, een buurthuis en een groep jonge culturele ondernemers in noord een project over de liefde. Tegen de verwildering van Nederland, van de wereld: -love is all-

Uit 'de koude revolutie, confrontaties en bespiegelingen’:
‘Welbeschouwd neemt de liefde alle problemen weg.
Op dezelfde manier leidt elke grote hartstocht uiteindelijk naar een zone van waarheid. Naar een andere, uitermate pijnlijke ruimte, waar het uitzicht evenwel weids en helder is. Waar de gezuiverde dingen verschijnen in hun klaarheid, hun zuivere waarheid.
Geloof in de eenheid van het Ware, het Schone en het Goede.’

willem van hest, februari 17

Voor mij is het leven, de wereld gelukkig af en toe een feest. Dan het zit mee, dan voel ik dat het een mooie bedoeling heeft.
Maar voor ons allen en vooral voor m h is het ook regelmatig verschrikkelijk, vijandig, een modderpoel waar hij ten onder dreigt te gaan. Hij schrijft:
‘Ze had gelijk: ik ben een hulpbehoevend, ernstig ziek klein kind dat niet kan
leven. Ik kan de meedogenloosheid van de wereld niet aanvaarden.’

Dan kan schrijven een wapen zijn, een ironisch pantser.
M h legt zich niet neer bij al die ellende – hij is immers een rebel.
Zijn teksten zijn zijn wapens tegen die meedogenloze competitie-maatschappij.

Ik herken zijn kritiek op onze wereld. Ook het lijden aan die wereld. Zeker toen ik jonger was, was ik vaak in verwarring, kende ik depressies, wist ik niet hoe ik verder moest.
Maar net als bij m h is daar gelukkig later ook relativerende humor bij gekomen. Is de kunst voor mij ook een middel geworden om mezelf te verwezenlijken. Zo schrijft m h over de beeldende kunst:
'Vóór Duchamps was het uiteindelijke doel van de kunstenaar het aanbieden van een tegelijk persoonlijk en exact, dat wil zeggen ontroerend wereldbeeld; dat is al een enorm grote ambitie.
Sinds Duchamps neemt de kunstenaar er geen genoegen meer mee om een wereldbeeld aan te bieden, hij probeert ook zijn eigen wereld te scheppen: hij is niets minder dan Gods rivaal.'
Is voor m h schrijven genoeg als verzet en als het vormen van een alternatief, ik probeer ook regelmatig te hándelen in de wereld. Via de kunst. De maatschappelijke insteek is in mijn kunstprojecten steeds belangrijker geworden. Niet alleen maar in je atelier werken, maar de straat op, de buurten in, de school, de seniorencentra. Altijd samen met andere kunstenaars en nadrukkelijk met en voor niet-kunstenaars. Zo was er bijvoorbeeld een groot schilders- en portrettenevenement met dak- en thuislozen in havenzicht.

Maar we kunnen dus gerust zeggen dat m h gefrustreerd is. Hij heeft geen succes in de wereld van de omgangsvormen. Hij heeft dat lijden wel omgezet in vaak wrange en wraakzuchtige teksten .
Tot zover de rebel, de provocateur.

Dan de idealist. De weliswaar gefrustreerde idealist, maar niettemin de idealist, die veel lezers niet zien.